Dag allerliefste beestenkinders…

Rollercoaster

Wat vliegen de weken voorbij. Twee maanden geleden stond ons huis net te koop. We hadden een paar weken hard gewerkt om het helemaal perfect te krijgen. Daarna was het drie weken achter elkaar knallen om alles netjes en aan kant te houden voor alle bezichtigingen. En nadat het huis verkocht was en we wisten wanneer we konden vertrekken begon het verkopen van spullen. Na de garagesale waren de meeste spullen verkocht en het achtergeblevene weggegeven aan verschillende stichtingen. Vorige week hebben we onze auto’s verkocht. Nu rest alleen nog een paar spullen waaronder mijn motor. De laatste twee weken moeten we onze administratie op orde maken en de laatste zaken regelen voor vertrek.

Maar… er stond nog een groot punt op de agenda. Het ‘punt’ waar ik al tegenop zag, vanaf het moment dat ik wist dat ik alles zou gaan achterlaten…

Dilemma

Als je me een beetje kent, weet je dat ik stapelgek ben op dieren, tot aan het prettig gestoorde af. Ik heb een groot verantwoordelijkheid gevoel wat echt irritant kan zijn. Ik vind dat als je een dier in huis haalt, dat je daar de rest van je leven zorg voor draagt. Jij kiest immers voor het dier, het dier niet voor jou! Het is dan ook jouw verantwoording dat je er voor zorgt dat ze zich prettig voelen in hun omgeving, dat je ze voorziet in hun basis behoeftes als eten, drinken, een warme of juist koele plek en dat ze liefde en aandacht krijgen. Dat wetende snap je waarschijnlijk het dilemma, de ERROR en de strijd wat betreft onze droom. 

Onze droom: de wereld rondreizen in een camperbusje. Ik hield de boot steeds af. Want die droom leek onmogelijk: hallo m’n beesten dan? In een camperbusje passen geen schapen, geiten en varkens. Mijn optie was wachten tot iedereen dood zou gaan. Oftewel nog 15 a 20 jaar geduld… Maar wie kon mij de garantie geven dat ik dan nog gezond zou zijn of überhaupt nog in leven? En werden we daar gelukkig van? Dromen zijn er toch om na te jagen? Maar wat dan? Je beesten allemaal weg doen, naar vreemde mensen waarvan je niet weet of ze er goed voor zijn? Zou dat niet heel egoïstisch zijn om iedereen ergens achter te laten en er zelf vandoor te gaan? Daar hadden de beestjes toch niet voor gekozen? We hielden het bij een tussen oplossing: Voor enkele maanden een oppas adres vinden en ondertussen zouden wij met Dutchie op zoek gaan naar ons droomplekje. Als we die gevonden hadden, zouden we alle beesten ophalen en weer heerlijk bij ons laten lopen. 

Een wonder…

Maar het verliep anders. Toeval bestaat niet dus ik hou het op een wonder! 
Op het werk kwam ik mijn vrolijke collega tegen die ik in geen maanden had gezien. We kletsten ondertussen wat bij en ineens hoor ik haar zeggen: ja we willen wat beestjes gaan houden… 

Van het één kwam het ander. Na een check van het hele gezin van mijn collega bij onze beestenkinders, werd besloten dat IEDEREEN over een paar maanden mocht gaan verhuizen. Verhuizen naar een nieuw plekje. Niet tijdelijk maar voor altijd. Ineens werd onze droom, hoppa, werkelijkheid…

Partir c’est mourir un peu
(weggaan, dat is een beetje sterven)

Gisteren 15 augustus was het zover… De beestjes mochten gaan verhuizen naar hun nieuwe thuis. Hun nieuwe thuis waar de nieuwe weitjes op ze stonden te wachten met heerlijk lang en groen gras, waar de stalletjes waren voorzien van stro en de kinderen niet meer konden wachten om hun beestenvriendjes te verwelkomen. Alles was perfect geregeld.

Maar ik wist het allemaal even niet meer… 

Oh wat voelde ik me slecht. De emoties vlogen alle kanten op. Ik wilde niet, dan maar niet op reis, kon mij het ook schelen. Ik ging al die lieve beestjes toch niet achterlaten zeker? Ik zou het niet eens kunnen! Ik zou dood gaan van verdriet! Lekkere beestenvriend was ik, hoe egoïstisch kon ik zijn!
En dan de andere kant: Juud kijk nou hoe een fijn en mooi thuis ze staat te wachten. Kijk nou hoe ze er mee bezig zijn om ze het allerbeste te geven. Kijk nou naar die kopjes van die kinderen hoe blij ze zijn. Je had toch een droom, je wist toch dat dit er bij hoorde? Doe toch eens niet zo overdreven, het zijn maar beesten hoor. Trouwens je doet dit vrijwillig toch? Wat ben jij een vreselijk ondankbaar mens! Wat een strijd… En ja, wat is loslaten moeilijk…

Ik kreeg de hele dag lieve berichten van mensen die wisten dat dit voor mij niet de meest geweldige dag van m’n leven zou worden. Ik kreeg een berichtje (dankjewel Marieke) met een citaat van de Franse dichter Edmont Haraucourt:
“partir c’est mourir un peu” Ofwel: “weggaan, is een beetje sterven” Op de een of andere manier gaf dat rust. Zo voelde het en dat gevoel mocht er zijn!

Dankbaar

Tijdens de rit in de veewagen achter de trekker, tussen al m’n beesten zat ik te genieten. Ik nam de beestjes één voor één in me op. Wat vond ik iedereen mooi en uniek op zijn eigen manier. De wind ging door m’n haren, ik zat op de grond in het stro, rond me heen lag kak, ik voelde een gemis terwijl ik bij ze was en toch voelde ik me heel gelukkig. Gelukkig om alles wat ik had geleerd van de beestjes, alle liefde die ik had gekregen en voor al het moois wat er op ons pad was gekomen. Ik voelde een intense dankbaarheid in me op komen. Het was goed zo. Toen de beestjes uit de veewagen hun nieuwe weide in liepen voelde ik rust in me komen. Het was een plaatje om te zien: de beestjes in de weide met op de achtergrond de landerijen en molens. De kinderen de ze aaiden en eten gaven. Wauw wat was dat mooi!

Na een heerlijke avond, kropen we in onze Dutchie die op het erf geparkeerd stond. Direct voelde het weer als thuis en vielen we tevreden in slaap. De volgende morgen werden we verwend met een heerlijk ontbijt. De beestjes liepen tevreden in hun weide en genoten van het lekkers wat de kinderen ze gaven.

Afscheid nemen bestaat niet, ik ga wel weg maar verlaat jullie niet!

Rond de middag reden we met Dutchie van het erf, verbaast zei ik tegen Herry: huh, ik moet helemaal niet keihard janken nu? Ik was juist vrolijk en voelde me blij. Ik voelde me zo opgelucht. Ik kon ineens heel vrij en verlangend uitkijken naar 2 september 2022…

Lieve Brammie, Saartje, Josefientje, Leetje, Lottie, Teuntje, Jaapie en kleine Keesje bedankt voor alles, het was zo fijn met jullie! Ik mis jullie vreselijk! Zeg me asjeblieft dat je mij niet mist, dan is het goed! Geniet mannekes met jullie nieuwe kindervriendjes! Het ga jullie goed…