Komen er nog kleine Bruuntjes, of gaat het niet?

Een stukkie achtergrond info

Hoi hoi lieve mensen, welkom bij een heel speciaal en persoonlijk blog van Herry en mij! Gisteren hebben jullie via onze social media kanalen kunnen lezen dat we in verwachting zijn van een klein Bruuntje. (we heten de Bruine met onze achternaam maar dan op z’n Zeeuws) Omdat het kleintje voor ons toch wel een heel speciaal, wonderlijk avontuuriertje is willen we jullie meenemen naar 13 jaar geleden. We hopen dat we jullie mogen inspireren, hoop mogen geven of het taboe kunnen doorbreken wat er blijkbaar rust op: geen kinderen hebben, geen kinderen kunnen krijgen of geen kinderen wensen! Ik heb onderstaande geschreven vanuit mijn hart, vanuit de persoon die ik ben, eerlijk, zonder gene, zonder schaamte, puur, gewoon zoals we zijn… Het is een flinke lap tekst geworden dus pak er gerust een bakkie koffie of thee bij en ga er lekker voor zitten. Als je wilt kun je onderaan het blog een reactie achterlaten.

Liefs Herry en Juud

“Het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat”

Ja dat is ons moto wel de afgelopen jaren. We zijn er achter gekomen dat je maar weinig zelf in de hand hebt in dit leven. Tenminste zo ervaren wij het, bij ons gaat niets volgens planning of zoals wij denken dat het gaat. Vandaar dat we niet meer te veel plannen of voorruit kijken maar we ons moto aanhouden: het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat…

Komen er nog kleine Bruuntjes? 

We werden verliefd op elkaar toen we 16 en 17 jaar jong waren, een paar jaar later trouwden we. We hadden op ons 20^e een leuk koophuisje opgeknapt en we hadden allebei een prima baan. Geen hele rare vraag dus als je 23 en 24 jaar bent of er kleine Bruuntjes op komst zijn? Zo was die vraag er bij ons ook. Het leek ons na een paar jaar samen wel leuk een klein Bruuntje van ons saampjes. Anti conceptie heb ik eigenlijk bijna niet gebruikt want: 1 ik werd er ongelofelijk negatief van en 2 ik werd dik! Toch wel gek bedachten we ons, dat we zonder dat we anti conceptie gebruikten er niet spontaan een Bruuntje op de proppen kwam. We verdiepten ons in het hele gebeuren van wanneer je knetter vruchtbaar was en de rest van het hele verhaal. We hielden het een paar keer vol om precies op de vruchtbaarste dagen te vrijen, maar van dat geforceerde hielden we niet. Voor de zekerheid gingen we toch even langs de gynaecoloog. Omdat ik altijd wreed veel last had van m’n menstruatie, bedacht de gynaecoloog dat ik wel eens endometriose kon hebben. Er volgde een operatie waarbij het endometriose werd weg gebrand. De endometriose was er, maar het was niet zo veel dat ik er onvruchtbaar van zou zijn. Ook hebben ze een vloeistof door m’n eileiders gespoten om te kijken of die goed toegankelijk waren en dat was ook allemaal dik in orde. Herry moest z’n kwakkie inleveren en die slaagde met vlag en wimpel. Conclusie: in theorie was er niks mis, maar het kwam eens in de zoveel keer voor dat er niets mis was maar een baby uitbleef.
We lieten het gaan en dachten joh, het komt zoals het komt en gaat zoals het gaat.

Niet verlangen naar een kind taboe?

We hadden allebei geen sterke verlangens naar een kind. Natuurlijk, als er bij mijn lieve zusjes weer een lief klein mensje op de wereld kwam, had ik in het begin soms even een brok in m’n keel. Maar ik vroeg mezelf dan wel af: voel je nu verdriet omdat je het zelf ook zo graag wilt? Of ben je bang voor al die medelijdende ogen van je medemens omdat ze je zielig vinden? Ik neigde naar het laatste. Het was alsof ik me moest schamen omdat we NOG geen kinderen hadden. Terwijl… wij waren hier eigenlijk best oke mee. Maar het leek net of dat voor medemensen onmogelijk was. Want ja een kind: dat was het toch helemaal? Iedereen die geen kindje kon krijgen was toch standaard heel erg verdrietig en had het psychisch moeilijk? We hadden het samen fijn, waren druk met werk, hadden net een flinke verbouwing achter de rug en hadden genoeg aan al onze beestenkinders. Ik roep altijd dat ik liever een puppy baar/ krijg dan een kind. Je kan het gek vinden of niet, maar ik hou nou eenmaal meer van dieren dan van mensen geloof ik. Als ik een kind hoor krijsen denk ik: oh help je zal maar moeder zijn. Hoor ik een puppy janken denk ik: oh kind kom maar hier bij moeders… Sorry, but thats me. Lichtelijk gestoord i know!
Hoe ouder we werden, hoe vaker we de vraag kregen: en komt er nog een kleine of gaat het niet?

Gaat het niet?

Tsja gaat het niet? Officieel gezien wel maar inderdaad er was in 13 jaar maar weinig gebeurt, zeg gerust niks!
Weet je wat? We gaan nog een keer naar het UZ in Gent en we laten allebei de boel nog een keer nakijken en sluiten dan dit hele hoofdstuk af. Op naar Gent. Wij haten ziekenhuizen, zo ook die van Gent, wachten, wachten, wachten. Halverwege het wachten moesten we ons inhouden om niet terug naar huis te rijden, wat deden we hier eigenlijk? Een conclusie krijgen die we al wisten? We hadden al besloten dat we niet met prikken en hormonen en al dat soort dingen gingen werken want dat paste al helemaal niet bij ons.

Conclusie Gent na drie afspraken: Er is niks aan de hand maar…. Als je wil heb je volgende maand een kind! De watte? Volgende maand? Hou op schei uit, doe eens even rustig! Ohja en je hebt ook kans op een tweeling! Mijn grut, we gingen naar de Ikea die om de hoek zat om een hapje te gaan eten en de boel te laten bezinken. Die tweeling vond ik wel maf, ik vind tweelingen geweldig leuk, maar volgende maand een kind en dan door allerlei ingewikkelde constructies…
Nee onze conclusie bleef het zelfde: aan al dat gepruts gaan we niet beginnen. Het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat en anders niet.

Je niets meer van anderen aantrekken!

Wat mij (Judith) lang dwars bleef zitten is dat mensen je nooit geloofden. Als ik vertelde dat het voor ons echt prima was dat er geen kinderen waren, voelde ik mensen altijd hun eigen versie invullen: Och, ze zal het wel weg stoppen of ze probeert het te overschreeuwen. Altijd die irritante medelevende blik. Echt ik haatte dat! Ik zeg niet dat ik kinderen stom vind maar ik ben er ook absoluut niet dol op! Als ik mag kiezen tussen een baby of een puppy dan kies ik echt voor het laatste! Ik vind het geweldig om tante te zijn. Ik geniet niet normaal van een dagje met onze neefjes en nichtjes en ik hou zielsveel van ze, van allemaal van allebei de families. Maar oh wat waren we altijd dankbaar als we weer naar huis reden na een drukke dag gekakel, gejank en geruzie maak om niks van de kinderen. Die dag hadden we genoten maar oh het idee dat wij de volgende dag konden uitslapen tot 11 uur en bij onze vrienden of familie om 6 uur ’s morgens het hele circus weer opnieuw begon. Nee voor geen goud dat we daar ooit mee wilden ruilen!!! Ik zag mijzelf ook nooit als mama. Een mama die op een schoolplein staat, een mama die kinderfeestjes moest houden, een mama die het heeft over ‘sprongetjes’, lieve help nee laat dat maar aan anderen over. Vraag mij maar hij je een puppy zindelijk krijgt!

We lieten het volledig los, voor ons was het prima. Wat anderen dachten of vonden moesten ze maar lekker zelf weten. Wij waren dankbaar dat we niet het verdriet voelden waar we andere kinderloze stellen mee zagen worstellen. We waren dankbaar dat we elkaar hadden en genoten van onze beesten, dat waren onze kinderen en dat was voor ons genoeg. Natuurlijk grapten we wel eens over een kind, maar op een leuke manier zonder verdriet. Onze neuzen zijn allebei aanwezig, haha arm kind. We waren tevreden met alles wat we wel hadden gekregen, het leven was goed voor ons! Herry was altijd erg nuchter. Als iemand naar onze eventuele kinderwens vroeg, zei hij altijd: tsja het zou nog kunnen komen, zeg nooit, nooit?

Onze dromen najagen

En toen besloten we de hele boel te verkopen en met onze camper Dutchie op reis te gaan. Vele zeiden: tsja als we geen kinders hadden dan… hadden we het ook gedaan! Oh mens wat waren wij gelukkig dat we die dus niet hadden en onze droom achteraan konden gaan. Alhoewel we geregeld tegen elkaar zeiden: zouden wij dit ook niet gewoon doen, al hadden we kinders?

Aan spullen zijn we niet gehecht dus deze hele stap deed ons geen pijn, alleen die kinders, die beestenkinders ik was toch echt wel verscheurt van verdriet! Mn moedergevoelens vertelden me dat ik een zeer, zeer slechte moeder was om zomaar al m’n beestjes weg te doen en achter te laten. Toen alles eenmaal goed geregeld was en alle beestjes op de juiste plek zaten kon ik het gelukkig los laten. Het was goed zo, tijd voor ons nieuwe avontuur.

Het avontuur bleek nog niet groot genoeg…

Onze Dutchie hadden we zo gemaakt dat er nog ruimte zou overblijven voor een puppy. Alle voorbereidingen waren er al omdat onze lieve Coos (onze hond die we hebben moeten laten inslapen) nog een paar keer heeft kunnen meegenieten van onze reisjes. Over alles in Dutchie was tot op de millimeter nagedacht, we hadden allerlei scenario’s ingecalculeerd behalve 1: EEN BABY!!!

Het is niet bij elkaar te verzinnen maar: op 2 september 2022 tekenden we de koopovereenkomst van ons huis en vertrokken we. Op 3 september 2022 werd ze ongesteld en 2 weken later in Engeland, ergens langs de zuidkust was er een wonderlijk, klein mini mensje in de maak!

En zijn jullie dan nu ineens helemaal in to een baby?

Deze blog word te lang. Het enige wat ik nog wil zeggen is dat we in totale shock waren. Herry zag het direct als een groot avontuur: ach Juud dat gaan we gewoon weer avonturierieren (is dat een woord?), lachen toch, dit gelooft toch niemand? Maar als ik eerlijk ben kan ik het op de dag van vandaag nog steeds niet geloven. Ja de echo liet een kloppend hartje en een bewegend kindje zien, maar in mijn hoofd klopt het nog voor geen meter en geloof ik niet dat er straks (als alles goed verloopt) een baby in onze armen ligt, hoe dan, bij ons? Doe ff niet zo gek zeg! Om de hele boel een beetje te verwerken en rond te krijgen in m’n hoofd, heb ik een dagboek bijgehouden op de laptop vanaf de dag dat we wisten dat ik zwanger was. Als jullie het leuk vinden (let me know) zal ik in een volgend blog vertellen, hoe, wie, wat en waar we er achter zijn gekomen. En jullie meest gestelde vragen beantwoorden: word het een vanlife baby, gaan jullie ergens iets kopen of gaan jullie nu terug naar Nederland?

Nou lieve mensen chapeau dat jullie tot hier geraakt zijn met lezen! 

Liefs!