Welke dag is het nu?
Hola lieve mensen, genieten jullie ook zo van elke mooie dag? Wij moeten eerlijk bekennen dat dit vrije leven snel went. Uren, dagen, maanden het maakt allemaal niet meer zoveel uit. We gaan go with the flow wat voor ons inhoud, geen wekker en geen ritme, alles op gevoel. De ene keer zijn we om 7 uur wakker en de andere dag om 10 uur. We bekijken per dag wat we gaan doen. We hebben al vaker gemerkt dat als we toch een soort van planning hebben, we ons er nooit aan houden. We stellen elkaar wel geregeld de vraag: weet jij nou welke dag het is? Of heb jij een idee hoe laat het is? Maar wat geeft het ook, we volgen ons motto: het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat!
Van Engeland naar Spanje
Onze laatste blog is alweer even geleden. We zaten in het prachtige Engeland en waren op weg naar onze eindbestemming: Land’s end in Cornwall. Helaas pindakaas gaven ze veel regen af en besloten we toch de oversteek naar het zonnige Spanje te maken. Stiekem baalden we wel want oh wat was Cornwall mooi. In Plymouth een stukje terug langs de kust was een haven met een veerboot die in 21 uur van Engeland naar Spanje voer. Op een avond dachten we, niet nadenken maar gewoon doen en zo boekten we twee tickets bij Brittany Ferries naar Satander.
España
In Spanje is het genieten! Misschien zijn we stiekem wel een stelletje Spanjaarden, we kunnen aan hun manier van leven wel wennen. Spanjaarden eten uitgebreid en veel en op hele andere tijdstippen dan dat wij gewend zijn. s’ Morgens beginnen ze met een simpel snel ontbijt maar rond een uur of 10 gaan ze voor de uitgebreidere versie. Waar bij ons het diner de belangrijkste maaltijd van de dag is, is dat hier de lunch. Die lunch is tijdens de siësta tussen 14.00 uur en 15.30 uur. Rond 18.00 uur pakken ze dan een lekkere tapas met wijn of bier en als alle winkels gaan sluiten gaan ze tussen 21.00 en 22.00 uur de avondmaaltijd nuttigen. Zaten we daar met ons goede gedrag rond 19.30 uur aan een tafeltje op het terras van het restaurant in een oud dorpje. En wij maar denken dat het een redelijke Spaanse tijd was om te gaan eten… Engels kennen ze hier amper dus gaat alles met handen en voeten of met google vertalen. Op de vraag of ze wat te eten hadden bij het restaurant, lieten ze ons verbaast weten dat we dan nog even geduld moesten hebben.. Echt wel bijzonder om te ontdekken dat ze hier zulke andere eet gewoontes hebben. Ook is het eten en drinken stukken goedkoper als in Nederland. Voor een drie gangen menu , 2 koffie, 1 wijn, 1/2 liter bier en een cola waren we €50,00 kwijt. Het ligt er natuurlijk wel aan waar je zit. In een grote drukke stad zie je dat je rekening gelijk een stuk duurder uitvalt, maar altijd nog goedkoper als in Nederland.
Onze Dutchie met panne
Een auto is altijd zo een ding. Je kunt er of stik gelukkig van worden of hij brengt je allerlei hoofdbrekens en hoge kosten. Ik vond Dutchie maar spannend bij aanschaf. Een bus uit 2006… dat was toch vragen om problemen… Langzamerhand ben ik haar gaan vertrouwen en dacht ik er eigenlijk nooit meer aan, ik was dolverliefd op haar… Tot een paar weken geleden in Engeland: We zitten vlakbij de grote stad Exeter als Herry ineens zegt: “he de koppeling doet het niet meer!” Ik reageerde er een beetje lacherig op, omdat ik dacht dat hij een grapje maakte. Maar het was zeker geen grap. In razend tempo zocht ik in google maps de dichtstbijzijnde parking om de boel te onderzoeken. In de buurt van de parking zat een Halfords waar Herry nog een fles remvloeistof heeft gehaald. Maar die remvloeistof deed toch een beetje vreemd. Het liep er namelijk net zo snel uit als dat het er in gekieperd werd, alleen was het nergens meer te bekennen. Zo simpel leek het probleem dus niet te zijn opgelost. We belden de Renault dealer die 3 km. verderop in Exeter zat. Ze gaven aan dat we hun kant op konden komen als dat nog ging, anders moesten we een sleepdienst bellen. (ik trouwens blij dat Herman zo goed Engels kan) Wat we ook probeerden Dutchie wilde niet meer voor af achteruit, stik eigenwijs was ze. Ze hoefde maar 3 km. voorruit, maar nee ze vertikte het. Er zat niets anders op om de sleepdienst te bellen. De takelwagen meneer melde dat ze er over een paar uur konden zijn en dat het 250 pond ging kosten. Allemensen Dutchie 250 pond voor 3 km, waarom dan… Gelukkig waren ze bij de garage erg vriendelijk en konden we gebruik maken van de wc’s en douches in de werkplaats. Die waren trouwens super schoon. De chef hield ons goed op de hoogte van alles en na een paar dagen konden we de weg weer op met nieuwe koppelingsplaten. We bekeken het maar van de zonnige kant. Liever in Engeland waar we er nog iets van begrepen dan in een ander land. Verder is ons Dutsje een dappere dodo hoor. Ze heeft al heel wat wegen moeten doorstaan door de Spaanse binnenlanden. Maar ook in de bergen doet ze het prima. Af en toe is het even spannend of ze wel boven komt, maar tot nu toe is het altijd gelukt.
Het leven in Dutchie
Het camperleven zelf is Genieten, maar echt met een grote G.. Waar we in het begin erg aan het plannen was wanneer we gingen wassen, water halen of boodschappen doen gaat dat nu meer natuurlijk. We staan er van te kijken hoeveel boodschappen we nog kwijt kunnen in de koelkast, vriezer en in de zitbankjes. Iemand vroeg ons laatst mis je iets in Dutchie? Het feit dat we hier al lang over moesten denken was eigenlijk wel grappig. Nee echt iets missen doen we niet. Nouja toch wel.. We missen een hondenkind. We hebben het er stiekem best vaak over. Als ik door de Spaanse bossen loop zie ik het al helemaal voor me: een hond vastgebonden aan een boom. We maken hem lossen nemen hem mee naar Dutchie en geven hem het aller mooiste hondenleven. Stiekem luister en kijk ik ook bij alle afval containers even goed. Je weet maar nooit hier in Spanje of ze daar een puppy hebben gedumpt… Die honden hier in Spanje is een dingetje hoor. Je hebt honden die een hele dag aan een ketting zitten, vooral bij boerderijen, honden die ergens eenzaam en alleen in the middle of nowwhere in kennels zitten en je hebt de stadshonden die het allemaal wel leuk lijken te hebben met hun baasjes. Het is even wennen hoor hoe die (oudere) Spanjaarden met dieren omgaan. Als een koe niet helemaal in het gareel meeloopt krijgt ie me daar toch een tik op zn kont met een stok van een boer…
Saampjes ontdekken en genieten
De wereld samen ontdekken in een camper is fantastisch. Je gaat terug naar de basis. Je bent zo snel blij, dankbaar en tevreden. We kunnen ons helemaal de koning te rijk voelen als we bijvoorbeeld wegrijden bij de supermarkt met een gevulde koelkast, als de watertank gevuld is met fresh water, alle was is weggewerkt en we op een prachtig plekje voor de nacht aankomen. Wat heeft een mens meer nodig dan elkaar, water, eten en een dak boven je hoofd? In het begin was het trouwens best spannend om Dutchie zomaar ergens te parkeren, maar na 6 weken voelt het steeds normaler. De ene keer slaap je aan de rand van een grote stad, dan weer langs een weg maar de meeste tijd toch wel midden in de natuur. Heerlijk tussen de bergen of aan zee. Dat moment dat je dan ’s morgens wakker word… onbetaalbaar dat prachtige uitzicht! In de natuur pak je ook makkelijker een buitendouche of hang je een wasje op. Als je in mooie natuurgebieden staat heb je overal wandelroutes die vlakbij ‘je huisje’ beginnen. Je komt zo op de mooiste plekken. Het is natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn in ons kleine campertje. Er word ook heus flink gekibbeld. Dat heb je met twee hele verschillende karakters. Ik heb het na een uur in Dutchie rond hobbelen wel weer gezien, terwijl Herry dan nog heerlijk genietend om zich heen aan het kijken is. Als ik het een grote bende in Dutchie vind, zie je Herry zoekend om zich heen kijken: waar dan? Soms als ik voor de vijfde keer ergens tegen aan stoot omdat alles zo lekker ruim is (maar niet heus) scheld ik wel eens even op Dutchie. Maar he dat alles weegt zeker niet op tegen al het moois wat we hier samen beleven. Sterker nog we gaan iedere dag meer van onze Dutchie houden!!! Het is echt ons lievelingshuisje.
Paradijsje met een zwart randje
We hadden een fantastisch weekend vorige week of was het alweer het weekend ervoor? Wat geeft het ook. We hadden een heerlijk plekje gevonden tussen de bergen aan een rivier en de zon stond hoog aan de hemel. Het plekje was zo mooi dat het leek of het nep was. Het was 28 graden we besloten ons te gaan badderen in de rivier Rio ara. Het bespaarde ons water en het leek ons een heerlijke ervaring. Gewapend met een tasje gevuld met shampoo, conditioner, scheermessen, borstel en handdoeken klauterden we de rotsblokken af naar beneden. Onze waterschoenen hadden we aangedaan voor meer grip op de gladde keien in het water. Het water bleek koud maar echt ijskoud te zijn (gek he bergwater). Het water was zo koud dat het leek of je benen in de fik stonden. Mijn kleine teen heeft later een uur in de zon moeten opwarmen, voordat ie weer een beetje kleur kreeg. Maar ondanks die kou was het puur genieten, 1 met de natuur, je haren wassen in het kristalheldere water, je benen scheren op een rotsblok en de bergen om je heen.
Voor dit geniet moment hadden we ontdekt dat er 100 meter verder 12 honden opgesloten zaten in kennels. Zonder een huis erbij en we zagen er geen mens. De honden waren super lief en deden alles voor je aandacht. We zaten van alles te verzinnen waarom ze er toch zaten. We konden er helaas niet achter komen. Omdat het ons toch niet lekker zat besloten we naar de kaasmakerij te gaan die boven aan de weg zat. Wie weet wisten zij er meer van, ik bedoel wie steekt er nou 12 honden ver buiten het dorp in the middle of nowhere in kennels. Omdat we het gek vonden om alleen voor die vraag naar binnen te gaan besloten we te genieten van een fles wijn met een tapasplank met verschillende kazen die in de kaasmakerij gemaakt werden. Als snel kwamen we er achter dat ze geen woord Engels spraken, getsie dat viel tegen, nu wisten we nog niks. Maar ik wilde het weten. Terwijl we wachten tot de tapasplank geserveerd werd pakte ik m’n telefoon en typte ik m’n verhaal in google vertalen. Zodra hij de tapasplank op tafel zette duwde ik m’n telefoon onder z’n neus. Nauwlettend hield ik zijn gezicht in de gaten: Yesss hij wist het, niet dat ik er blij van werd maar het mysterie was opgelost. De honden bleken van verschillende jagers uit het dorp beneden te zijn.
Arme jachthonden
Bij thuiskomst ging ik mij verdiepen wat de jacht en het jagen in Spanje voor de honden inhield. Ik kan je zeggen ik heb er een nacht niet van geslapen en ik had in gedachten al een perceel gekocht waar ik die arme drommels zou kunnen opvangen. (zeg nooit, nooit) Het jachtseizoen begint hier rond in oktober en eindigt in februari. De honden ondergaan een zware training hiervoor. Dat gebeurt niet zo zachtzinnig en liefelijk als bij ons. Er komt veel mishandeling voor. In oktober komen de honden in actie en in februari kunnen ze het bekijken. Het jachtseizoen is dan afgelopen en ze kosten dan onnodig geld. In februari lopen de asielen massaal vol met galgo’s (hazewindhonden), podenco’s en andere jachthonden. Die komen nog in een asiel… De meeste jachthonden verdwijnen of in een waterput of worden opgehangen. Anderen worden achtergelaten en sterven de hongerdood of worden aangereden door auto’s. Snappen doe ik het totaal niet. Als je dan als jager van je hond af wil, waarom geef je hem dan niet de kogel? Bespaard het beest in elk geval een hoop lijden. Niet dat ik voor het afschieten van je hond ben, maar ik hoop dat je me begrijpt. Ik heb er toch wel een akelige nasmaak van gekregen. Nu ik dit zit te typen weet ik dat het seizoen net van start is gegaan. Er zullen vast ook jagers zijn die wel goed voor hun honden zijn, daar ben ik van overtuigd. Maar de meesten toch zeker niet. Anders zouden er in februari geen 50.000 galgo’s gedumpt worden en dan hebben we het alleen nog maar over de galgo’s. Afijn ik heb het losgelaten want ik kan er nu niets mee. Maar ik hou m’n oren en ogen de komende maanden goed open. Ik heb die lieve 12 doggy’s die vlakbij ons paradijsje zaten geknuffeld door de tralies, stukjes kip en brood gegeven en gezegd dat ik heel veel van ze hield. Arme beestjes.
Wij genieten verder
Ondertussen zijn wij aangekomen bij het plaatsje Cambrils aan de middellandse zee. Via een hobbel de bobbel weg die ik alleen nooit had durven nemen, zijn we op een prachtig plekje aan zee beland. Die zee is gewoon 23 graden, heerlijk! We voelen ons helemaal thuis op deze plek. We staan er met nog een Nederlands stel van 70+ die exact dezelfde camperbus hebben als ons. We hebben even bij elkaar naar binnen gespiekt. Ook staan er nog een paar Duitse en Spaanse busjes. Bij een van de Duitse camperbusjes hebben we ons vandaag laten knippen. Wauw weer zo een leuke ervaring: naar de kapper, in de buitenlucht aan de middellandse zee. Terwijl ik dit blog zit te typen kwam er net een Spaanse meneer langs en zag bananen liggen op onze tafel. Hij vroeg vriendelijk of hij er eentje mocht nemen. Tuurlijk, als je deelt word je gelukkig toch. Omdat het blog schrijven meer tijd en vooral goede internet vraagt, komt deze niet heel frequent online. Wel delen we dagelijks onze belevenissen of onze Facebook en Instagram pagina’s. Op Polarsteps kun je zien waar we uithangen. We willen iedereen bedanken voor alle lieve reacties die we dagelijks krijgen. Het is zo leuk om te horen dat jullie meegenieten van onze reis en avonturen. Dat jullie ons bedanken dat we ons leven delen. We doen het graag en al geniet er maar 1 iemand mee, dan weten wij voor wat we het doen! Lieve mensen tot de volgende ronde…
