2 september 2022
Eindelijk was het dan zover. 2 september 2022 de datum waar we ongeduldig naar hadden uitgekeken. Ik werd wakker van het miauwen van onze Lizzy en Brauwny die zin in eten hadden. Ik liep met ze mee richting de schuur van de overburen waar we ze al een maand eten geven. Toen ik ze een zakje natvoer had gegeven en ze lekker zag smikkelen, rolden de tranen ineens over m’n wangen. Dit was echt de laatste keer dat ik ze eten had gegeven, zoals bijna alles de laatste keer was afgelopen weken. Er was weinig tijd om te treuren. Door alle drukte waren we vergeten dat we met de buur hadden afgesproken dat wij de katjes nog 1 x zouden ontwormen en ontvlooien. We zijn met Dutchie vol gas richting Terneuzen gereden en voordat de dierenarts open was had ik m’n spul op zak omdat een aardige dierenarts assistente me direct met haar jas en tas nog aan wilde helpen. Hierna hebben we afscheid genomen van onze buren, de watertank gevuld en de laatste liters diesel die nog uit Betsy kwamen in Dutchie gekieperd. Hierna was het “time to say goodbye Sluiskilpad nr. 2” Lief huis bedankt voor alle leerlessen, inzichten, vreugde en verdriet, prachtige hoogtepunten maar ook zeker diepe dalen…
Notaris en in de chill stand
Om 10 uur hebben we het officiële gedeelte gehad. We hebben de laatste sleutel aan onze kopers overhandigd en onze handtekening gezet onder het verkoop contract. Heel bizar: we hadden geen huis meer maar… ook geen hypotheek! Heerlijk wat een vrijheid. We reden weg van de notaris, het besef moest nog even dalen. Niets moest meer, alles was mogelijk. We reden richting Breskens. Het strand waar we geregeld met de honden hadden gelopen. We zijn we gaan ontbijten bij de strandtent, met champagne natuurlijk. Hoe langer we er zaten hoe meer het besef kwam en hoe vrolijker we werden. De bediening vond het geweldig om te horen met welke reden we bubbels dronken en zwaaide ons vrolijk uit toen we vertrokken.
The van with no plan
We volgden met Dutchie de kust. Van te voren hadden we bedacht dat we richting Calais zouden vertrekken. Hier vandaan konden we dan makkelijk kiezen om of in Frankrijk te blijven of naar Engeland te gaan. We kwamen terecht op een gratis camper parking in Sangatte. Een prachtig plaatsje aan de Noordzee.
Sangatte
Sangatte is prachtig met zijn krijtrotsen. De kust met duinen en een enorm zandstrand loopt over in een klifkust. Sangatte stond ook bekend om zijn vluchtelingenkamp wat in 2002 gesloten werd. Vluchtelingen probeerden vanaf hier over te steken naar Engeland. Sangatte ligt aan de kust van het Nauw van Calais, dit is over zee maar 30 km om in Engeland terecht te komen. Maar 20 jaar later is er nog niet veel veranderd. Tijdens een tochtje op onze mountainbikes raakten we aan de praat met een ouder Nederlands stel. Mevrouw was in de vroege morgen aan de kust gaan fotograferen. Ineens hoorde ze veel lawaai. Een groep van minstens 30 personen kwam het strand oprennen met een boot. Met z’n allen liepen ze in zee en klommen in de boot. Het hele tafereel duurde nog geen 5 minuten. Ze liet ons de foto’s zien die ze er van had gemaakt, heel indrukwekkend en triest tegelijk. De politie en kustwacht is er later achteraan gegaan.
Ondergrondse tunnel
De eerste dag tijdens onze strandwandeling ontdekte Herry een gat in de rotsen. Nadat hij zich er door had geworsteld, kwam hij in een soort ondergrondse tunnel terecht. Helaas had hij geen zaklamp bij, dus zijn we de volgende dag met zaklamp terug gegaan. Na 10 meter had ik het wel gezien, het stonk enorm, er lagen dooie meeuwen en het was heel vochtig. Herry is verder gegaan en heeft prachtige fotos gemaakt. We denken dat de tunnel een overblijfsel is uit de tweede wereld oorlog. Overal in de rotsen zitten ook bunkers verstopt.
Cap Blanc-Nez
Nadat Herry zn tunnel had doorzocht besloten we nog een eindje over het strand te lopen. De grap was dat hier niet zoveel duinovergangen zijn als bij ons in Zeeland. Na 5 km konden we ergens omhoog. We kwamen terecht op het punt waar het zandstrand overloopt in een klifkust met een fantastisch uitkijk punt: Cap Blanc-Nez. Vanaf hier kwamen we er achter dat het nog een behoorlijk tripje was om vanaf de heuvel slingerend naar beneden terug bij Dutchie uit te komen. Onze bidons waren ver leeg maar gelukkig kwam er stromend water van uit de rotsen waar we onze bidons mee hebben gevuld. Wat we hebben geleerd voor alle aankomende trips: ook al ga je alleen maar ff naar een tunnel kijken… Altijd water, eten en een telefoon meenemen!!! Blijkbaar was het al 16.00 uur toen we hongerig terug kwamen bij de camper. Hierna hebben we heerlijk gedoucht en de camper aan kant gemaakt. Rond 19.00 uur zijn we naar Calais gereden.
Engeland here we come…
Omdat we echt geen voorkeur hadden of we nu in Frankrijk zouden blijven of naar Engeland zouden gaan hebben we een poll geplaatst op onze Instagram. Onze volgers konden voor ons kiezen: Frankrijk of Engeland? Uiteindelijk werd er van de 136 stemmen met 4 stemmen meer gekozen voor Engeland. Maandagmorgen zijn we naar de ticket bali gegaan voor de auto ferry. Een ticket koste €223,-. Een dag later vertrekken bespaarde ons flink geld want de ticket voor dinsdag was maar €100,- Omdat we vooral geen haast hebben verbleven we nog een dagje in Calais. Je kunt ook heel makkelijk op HIER de site van P&O ferrys online boeken. Vanmorgen zijn we rond 6 uur opgestaan en stond we om 7.45 uur op de boot. Woehoeeee over 1,5 uur staan we in Engeland, we hebben er zin in. Duimen jullie mee dat de regen die voorspeld staat een beetje in de nacht naar beneden komt?
