Embarazada de wattuh?

Wees lief voor elkaar!

Hallo lieve mensen daar zijn we weer.
Hartelijk dank voor al jullie lieve en leuke berichten naar aanleiding van de posts op social media en onze vorige blog. We vinden het oprecht fijn dat eerlijkheid en geen doekjes er om heen wikkelen enorm word gewaardeerd! Er was veel herkenning wat mooi was om te lezen. Mooie, grappige, persoonlijke en eerlijke verhalen. Maar uit al die mooie berichten klonk ook door dat de medemens graag oordeelt! Triestig want dat betekend dat er toch een groot taboe ligt op het hele vraagstuk van: wel of geen kindjes, of ze wel graag willen maar niet kunnen krijgen. Laat een ieder in zijn waarde. Hoe jij denkt zo hoeft een ander niet te denken. Waarom moeten wij mensen en ja vooral het vrouwenmens elkaar zo vaak afvallen? Kom op he we zijn toch allemaal power vrouwen, we zouden elkaar eens meer moeten supporten!

In deze blog nemen we jullie mee naar begin oktober. Naar het moment dat we er achter kwamen dat er een avonturiertje met ons mee aan het reizen was en hoe we de eerste maanden hebben ervaren.

Embarazada een woord wat we nooit meer vergeten!

8 oktober 2022
Ik was in shock, het zweet en de rillingen liepen over m’n rug. Ik stond in het damestoilet in de outdoor winkel Decathlon in Lleida, een grote stad in Spanje. Ik staarde naar het langwerpige ding voor me waar ik net over gepiest had: EMBARAZADA stond er op. Ik hield nog een klein beetje hoop want de zandloper bleef heen en weer gaan… Nee, nee dit kon gewoon niet, straks zou er staan: No embarazada! Ik appte Herry, die voor de wc deur stond te wachten een foto van de zwangerschapstest. Ineens stopte de zandloper en stond er: 3+

Een uur hier voor waren we naar de pharmacy gelopen en hadden we een zwangerschapstest gekocht. Want een week geleden had ik al ongesteld moeten zijn. Ik stak het uitblijven van mijn menstruatie op allerlei dingen: verandering van patroon, uitputting van mijn lichaam door lange wandelingen of misschien ging ik op het gemakje richting de overgang, ik werd tenslotte ook al een ouwe taart? Maar na 7 dagen kreeg ik het aardig benauwd, zeg gerust ik kon aan niets anders meer denken. Die test moest er komen en wel NU. Ik kon namelijk al een paar dagen niet meer kakken en m’n borsten, hatsjiekadee die deden pijn! Herry moest er om lachen. Waarom ben je nou zo in paniek? Of je word morgen ongesteld of … Sssst nee dat laatste is het beslist niet, doe toch niet zo stom. Na 13 jaar zal ik zeker… Nee! Straks is het iets ergs en probeert m’n lichaam iets aan te geven. Het is toch niet normaal dat ik niet kan kakken. Die test brandde in m’n broekzak. Toen we de Decathlon in liepen en ik een toilet zag zei ik: sorry schat, romantisch of niet, maar ik ga nu over dat ding heen piesen.

Embarazada, embarazada het woord werd op replay gezet in m’n hoofd. Wat wil je zei Herry: nog door de Decathlon of naar huis? Embarazada het leek bijna op een scheldwoord! Het had iets weg van bizar en van bar en van het Vlaamse woord ambras wat zoveel betekend als hinder of ruzie maken.

Versuft liep ik door de Decathlon achter Herry aan die opzoek was naar een mes en een verrekijker. Halverwege het gangpad keken we elkaar aan en schoten we in de lach. Wat was dit nu weer?
Bij Dutchie aangekomen lieten we de boel even bezinken. Embarazada nog an toe, welk avontuur werden we nu weer ingezogen? Ineens leek er iets te landen bij me, ik schrok. Ik bedacht me dat ik afgelopen weken liters wijn op had, rauwe kazen, vlees en vis had gegeten. Dat mag toch niet Herry als je zwanger bent? Hoezo niet dan? Weet ik veel.

Nee wat wisten wij er van? We hadden ons nog nooit in zwanger zijn verdiept. Er werd de verdere middag en avond ijverig gegoogeld: waarom geen rauwe kazen? Die koelkast ligt namelijk vol. Waarom geen alcohol, ook niet 1 glaasje, echt niet? Hallo we hebben een compleet volle wijnkelder achterin. Ohja en hoe wisten we nu hoelang die onruststoker daar al zat? 3+ tsja plus wat? Ik pakte m’n telefoon er bij. Wanneer was ik voor het laatste ongesteld geweest? Nee dit meen je niet echt? Zaterdag 3 september, één dag nadat we met Dutchie waren vertrokken. Dan zal Bruuntje vast in England om de hoek gekomen zijn, want daar waren we twee weken later. Volgens onze berekening was ik dan precies drie weken zwanger! Op verschillende sites konden we zien wat die kleine dan allemaal aan het sjouwen was daar van binnen. Week drie: de innesteling. Maar nee zo simpel als wij dachten was het blijkbaar niet, want volgens de berekeningen van internet moest je tellen vanaf de eerste dag van je laatste menstruatie. Hoe stom was dat nu weer, die eerste twee weken ben je toch niet zwanger? Afijn we vlogen ineens van week 3 naar week 5. We kwamen in een wir war van baby en ouder forums terecht. Van de een mocht je nog minder dan de ander, wat een ellende! Wat ging ik dan nog bestellen als we een terrasje pakten? Geen wijn, geen bijzondere kaasjes, geen tapas want dat was negen van de tien keer ook allemaal rauwe vlees en vis. We besloten dit hele g ebeuren een beetje naar de achtergrond te schuiven en maar even net te doen of het er niet was…

Wanneer je denkt dat geen wijntjes meer mogen drinken erg is…

Wanneer ik dacht dat geen wijntjes meer mogen drinken de ergste shock was van de eerste drie maanden zwanger zijn. Nou dan had ik het goed mis! Goed en wel bekomen van het idee dat er een levend wezentje van vijf weken in me zat, brak week 6 aan… Week 6 tot en met 13: een grote puinzooi!

De vragen die wij elkaar het meest gesteld hebben in de eerste drie maanden zijn: WAAROM maar echt WAAROM doet iedereen alsof zwanger zijn leuk is? En WAAROM verteld iedereen pas na de ergste, verschrikkelijkste, horror 12 weken, vrolijk, blij en dankbaar dat ze zwanger zijn? Nou als wij eerlijk waren, waren we verre van dankbaar, blij en gelukkig. Ik was vanaf week 6 een dweil en schim van mezelf geworden, een jankend, kotsmisselijk mens met het reukvermogen van de beste speurhond (Harry) ter wereld! Knettergek werd ik van mezelf. Wie was ik? Waar was Juud? Ik wist niet dat je jezelf kon missen, maar ik heb mezelf nog nooit zo gemist als in die drie maanden. Trouwens al eens gehoord van kak-bevallingen? Nou ik niet tot voor kort. Maar ik kan je melden na al die kak bevallingen hier op ons camper pleetje, poef ik die kleine er over een paar maanden met gemak uit hoor. Voorlopig kan ik geen kiwi’s, pruimen en koffie meer zien!

En dan die neus hé! Vooral die neus in Spanje. Spanje bestaat uit eten, eten en afval. Oftewel de hele dag ruikt het naar eten of afval. Ik kan je niet uitleggen hoe gestoord ik werd van mijn reukvermogen. Ik denk dat je het moet meemaken. Maar als je alles keer 10 ruikt EN je bent 24 uur van de dag misselijk, dan heb je zacht uitgedrukt een minder fijn leven. En als je dat weken, maanden aan een stuk hebt, dan wil je het liefst in een kistje onder de grond en pas weer opgegraven worden als je zeker weet dat je niet meer ruikt en misselijk bent. Herry is zelfs op het fantastische idee gekomen om geurfilters voor zwangere vrouwen te gaan ontwikkelen om het aantal psychisch gestoorde zwangere vrouwen zoals ik te kunnen voorkomen!

Het was afzien op 7 vierkante meter. Stel je voor dat je neus op volle toeren draait en je slaapkamer, zonder muren er tussen, aan je keuken grenst. Je keuken waar gekookt word (kots), waar de koelkast open gaat (kots), waar de lade zit met brood (kots). 
Het vervelende was dat, ik het aantal keer dat ik daadwerkelijk heb overgegeven op 1 hand kon tellen. Ik had ook geen typische ochtendmisselijkheid. Het leek me fantastisch: ’s Morgens even overgeven, grote opluchting en weer verder met je dag. Nee in plaats daar van werd ik misselijk wakker (kon vanaf 4 uur smorgens) en ik ging misselijk slapen. Eerst vond ik het afvallen nog wel leuk! Dat ging ff makkelijk. Maar al snel kreeg ik toch schrik, wat als ik af bleef afvallen? Wat als ik nog minder dan 1 Liter vocht naar binnen kon proppen? Wat als ik nog slapper werd? Na weken struggelen kon het me niet meer schelen. Ik verlangde soms naar een ziekenhuis waar ik aan de sondevoeding en een infuus met vocht zou mogen. Fantastisch dan zou ik even niet de hele dag door met eten en drinken hoeven bezig zijn. Ik ben echt zo gefrustreerd geweest deze maanden, zo hopeloos! Ik kreeg het idee dat het nooit meer zou stoppen. We waren op reis gegaan om te ontdekken om te avonturieren, er samen op uit te trekken, gewoon zoals die eerste maand in Engeland. En nu, was die reis dan nu al ten einde gekomen? Moest ik dan de dagen als een slappe vaatdoek in bed door brengen, totaal doelloos? Ik kreeg het Spaans benauwd als ik de ervaring van mijn zusjes hoorde: bij mij duurde het 16 weken. Oh bij mij 20 weken!

Harry onze vrolijke clown

Maaaar…….. er kwam voor mij na 13 weken en 1 dag licht aan het einde van de tunnel! Precies op de dag dat we onze allerliefste, grappigste en leukste Harry uit het asiel haalden! Het was te bizar voor woorden. ’s Morgens had ik nog overgegeven in m’n gehate blauwe slaschaal en de volgende dag was het over en uit, ineens! Harry was m’n redding, hij maakte ons weer vrolijk, hij sleurde me naar buiten om een plasje te doen, hij liet ons de hele dag door lachen. Pas na drie dagen niet misselijk en doodsbang voor m’n eigen neus te zijn, begon ik te geloven dat ik weer langzaam heel langzaam mezelf werd. Ik was afgelopen maanden bang van eten geworden, echt doodsbang. Niet te geloven ik, Juud de kliko die altijd alle restjes op at die Herry liet liggen, die buikpijn had nadat ze uit eten was geweest omdat ze perse nog een toetje wilde, die dolgelukkig werd van frikadellen, chocolade en chips. Hoe bizar kon je in twee maanden tijd veranderen, zo eng gewoon! Ik was er weer: samen met m’n manneke een lekker avondmaaltje bereiden ipv met de neus in de dekens gedrukt terwijl Herry BUITEN aan het koken was, dat bed uit en lekker de frisse buitenlucht in. Weer lachen en vrolijk zijn.. Zou het dan echt voorbij zijn nu? Ik wist zeker dat ik het allerergste van zwanger zijn gehad had. Die bevalling? Ik zie er niet meer tegenop. Nee lekker zal het vast niet zijn. Maar er zit een kader aan, een grens. Je weet dat het maximaal 2 dagen kan duren, het is niet zo eindeloos, hopeloos!

Niet leuk, wel eerlijk!

Wat een klaagzang hé hierboven?! Ik vond het oprecht moeilijk om dit op te schrijven. Ik hou juist van positief zijn en positiefiteit! En hierboven staat een en al gezanik en geklaag, maar dit was hoe ik me voelde in de eerste drie maanden een verschrikkelijke zeikerd!!! Maar ik wilde dit toch eerlijk opschrijven, zoals ik het ervaren heb! Niks niet mooier maken dan het was, niks geen roze wolk! Knetter negatief, gewoon geen reet aan. Bovenstaande voelde als een niet voor te bereiden aanval op m’n lijf en mind. Nu ik dit heb meegemaakt heb ik een eindeloos respect gekregen voor alle mama’s dit dit meemaken. Want eerlijk is eerlijk, elk nadeel heeft zijn voordeel: Ik hoefde niet te gaan werken. Ik heb me vaak afgevraagd of ik dit had gekund als zuster in het verpleeghuis, waar het toch al niet altijd even fris ruikt! Ik had m’n lieve man 24/7 aan m’n zijde. Een man die ineens een hele lieve zorgzame kant bleek te hebben en eindeloos veel geduld! Ik hoefde niets, helemaal niets! Alles kon op mijn eigen tempo, wat vandaag niet lukte kwam morgen wel weer. En het kan trouwens allemaal nog veel gekker he: uitdroging, opname ziekenhuis, je HELE zwangerschap blijven overgeven en afvallen! Maar voor mij waren die 13 weken en 1 dag lang zat, veel te lang, traumawaardig, dit nooooit meer! Nu ik er over praat, blijken er dus ook hele happy zwangeren te zijn in hun eerste drie maanden. Can’t believe it maar het schijnt echt zo te zijn dat je ook niet of amper misselijk kan zijn. Voor die mama’s: waardeer dit en geniet of je leven er van of hangt en wees het dankbaarste mens op aarde! Weet je trouwens waarom de meeste stellen er voor kiezen om pas na 12 weken hun zwangerschap en struggels de wereld in te slingeren? Dit is omdat de eerste 12 weken zwangerschap kritiek zijn en deze heel vaak eindigt in een miskraam. Wij vonden hier wel wat van als nieuwelingen in zwangerschapsland. Waarschijnlijk denken wij wat simpel maar: als ik naar mezelf kijk, had ik support in de 3 eerste maanden het hardste nodig! En is het juist als het dan mis gaat, niet fijn dat je dit verdriet kan delen met de wereld?

Vrolijk en blij met z’n viertjes op reis

Maar we zijn er weer! We voelen ons weer zeer gezegende mensen op onze 7 vierkante meter Dutchie. We genieten weer vol gas van al het moois wat deze wereld te bieden heeft. We gaan er weer op uit en genieten samen van eten en drinken. We maken weer plannen en klein Bruuntje word nu een iets populairder item om over te hebben. Nog geen laaiend enthousiast item want oh mens, hoe kun je nog niet eens op deze wereld zijn en je pa en ma al zulke kopbrekens bezorgen! Want ja Bruuntje alles leuk en aardig maar: waar ga jij slapen, waar komen jouw pampers, en al die 1000 schattige kleertjes, een autostoel, een draagzak zodat je mee door de bergen kan banjeren?

Oe moe me noe? (hoe moet het nu?)

Het allereerste wat ik zei toen de zwangerschapstest positief bleek te zijn: hoe dan ook, ik ga niet uit Dutchie, nee nog lange niet! Tijdens de eerste drie maanden heb ik ons Dutchie wel eens vervloekt, maar zodra ik me weer het vrouwtje voelde was ik weer helemaal totally in love with her!!! Echt we zijn zo dol op dat buscampertje. Maar we moeten ook eerlijk zijn: gaan wij overleven met hond, kind en z’n twee in een camper die hier totaal niet op voorbereid is? Begrijp me niet verkeerd: JA wij geloven zeker dat we heel gelukkig worden met hond en kind in een camper maar het grote vraagstuk is: kan dit in onze Dutchie? Ik bedoel stel dat we nu nog een puppy vinden onderweg of een ander beestje in erbarmelijke omstandigheden… dan weten wij nu al dat we die hoppa mee de camper in gaat. Op die manier gaan we zo zachtjes aan lijken op een plofkipfarm die te weinig vierkante meters hanteert voor de inhoud… Er is ook bij ons een grens! Omdat er ook na 16 weken zwangerschap nog van alles mis kan gaan met klein Bruuntje hebben we besloten dat we pas rigoureuze stappen gaan ondernemen als de kleine richting levensvatbaar gaat. We zagen het al helemaal voor ons: Dutchie met pijn in ons hart ingeruild voor iets anders en dan blijkt klein Bruuntje helemaal nooit te komen…

Vraag is wat dan? 
Wij zijn nog lang niet klaar met reizen: hallo we hebben net een deel van Engeland en Spanje gezien. We hopen begin het nieuwe jaar in Marokko aan te komen. Stel dat we hier 2 maanden blijven zitten we alweer in de maand maart. Portugal willen we echt goed bekijken. Ergens hebben we het gevoel dat dit ons nieuwe thuisland zou kunnen worden, maar je kent ons dit kan zo veranderen. Stel we verblijven dan twee maanden in Portugal dan zit je alweer in de maand mei. En tsja klein Bruuntje heeft laten weten dat ie zo rond begin juni zich meld! En dan, ja dan zal ie er ook nog een keer uit moeten… Hoe wie wat waar? We weten het echt nog niet. Wat we wel weten is dat we nog heel veel van de wereld willen zien zoals de  Scandinavische landen, maar ook de meer voor de hand liggende landen als: Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland, Italië en niet te vergeten de Balkan landen en Griekenland en Turkije! Dan hebben we nog niet eens over Afrika, een droom om eens naar toe te mogen gaan!

En ja we hebben misschien nog een heel leven voor ons om deze landen aan te doen, maar misschien ook niet! We willen leven alsof het onze laatste dag is, genieten en doen waar we gelukkig van worden!

Daarom hebben we voor nu drie keuzes:

• Dutchie verbouwen
• Een andere buscamper kopen en deze zelf weer gaan inrichting tot de perfecte buscamper voor onze nieuwe situatie
• Of…. Herry’s grote droom: een overlander, een vrachtwagen omgebouwd tot camper! 

Als we terug uit Marokko komen, zullen we de keuzes moeten gaan maken! Waar gaan we bevallen en in welke camper gaan we verder?

Lieve mensen dank voor jullie altijd lieve berichten en support, we waarderen het enorm! Tot de volgende..

Liefs